Derk van der Pol

Ik leef in de overtuiging dat veel verhalen binnen organisaties vaak niet verteld worden. Dit terwijl iedereen in mijn optiek een verhaal heeft dat de moeite waard is om te delen. Zeker als het gaat om verandering of een vraagstuk. In hoeverre kennen we elkaar en elkaars perspectieven nu eigenlijk?

Organisatiejournalistiek

Ik zie het daarom als mijn missie om mensen bewust te maken van de kracht van hun story; om deze verhalen op te tekenen en een brug te bouwen tussen afdelingen, culturen en vooral mensen binnen organisaties. Daarom duik ik als organisatiejournalist de wereld van organisaties in om op zoek te gaan naar mensen en diens verhalen rondom vraagstukken en veranderingen die spelen. Zo verbind ik individuele verhalen (microperspectieven) aan het collectieve verhaal (macroperspectief). Deze aanpak zorgt ervoor dat de verschillende beelden, verhalen en perspectieven, die er binnen een organisatie rondom een verandering of vraagstuk zijn, dichter bij elkaar worden gebracht. Zodat we elkaar beter begrijpen.

Je suis comme les autres

De combinatie van mijn studies Mediawetenschappen en Interculturele Communicatie brachten mij bij dit vakgebied. Ik herinner me mijn stage in Burkina Faso bij de Nationale Televisie. Daar maakte ik met een lokaal team een documentaire over kinderen met een hersenbeschadiging. Ik wilde bewustzijn creëren voor het feit dat deze kinderen ook kinderen zijn en een plek verdienen in de maatschappij. Bij een particuliere organisatie filmden we hoe kinderen met aandacht en persoonlijke zorg een lach op hun gezicht kregen. Ik genoot bovendien van de herkenbare dynamiek in de schoolklas: van pestkop tot slimmerik. Een kind stond op en zei: “Je suis comme les autres.” Ik ben zoals de anderen, ofwel: ik ben ook mens. Dat raakte me.
 

Dubbelperspectief

En in aansluiting daarop stuitte ik tijdens mijn Master Interculturele Communicatie op het begrip ‘dubbelperspectief’. Dit begrip is zo essentieel, omdat vanuit dubbelperspectief wederzijds begrip kan ontstaan. Het gaat er namelijk om dat we in de kennismaking met anderen aandacht hebben voor elkaar en dat we ons kunnen inleven in de andere kant van het verhaal. Daarbij is er niet zoiets als één waarheid. En daarom is het des te belangrijker een verscheidenheid aan verhalen en perspectieven op te halen, zodat er ruimte ontstaat voor het héle verhaal. Want door elkaar te begrijpen, ontstaat er ruimte om verder te bouwen aan dat ene doel waar iedereen (in wat voor organisatie ook) aan bijdraagt.